بزرگنمايي:

پیام آذری - گروه استان‌های دفاع‌پرس‌- «غلامرضا بنی‌اسدی» پیشکسوت دفاع مقدس؛ من هم شهادت را و هم شهید را هدایتگر می‌دانم. در نوشتن از شهید هم قلم را در اختیار آنان می‌بینم که سوژه را و نوع پرداخت را و حتی کلمات را خود انتخاب می‌کنند. مهندسی کار با خود شهید است و من کارگری هستم که کلمات را چونان آجر در جایی که باید قرار می‌دهم تا بنای نوشته شکل بگیرد.
این باور من است. اینکه امسال وقتی برای نوشتن درباره صیاد شیرازی، ناخودآگاه به سمت پیام رهبر انقلاب درباره شهادت او رفتم هم هدایتگری خود او بود. من فقط کارگزار اراده شهید هستم در این نوشته.
برای ثبت در تاریخ می‌نویسم که پیام رهبر فرزانه انقلاب در شهادت امیر سپهبد صیاد شیرازی را نه تسلیتی متعارف بلکه در هیئتِ شهادتنامه‌ای در پیشگاهِ پروردگار باید دانست. یک گواهی معتبر درباره مردی که در مدار خدمت، خدا را در لحظات خویش شکوفا می‌خواست. 
حضرت آیت‌الله خامنه‌ای با این آیه، از یک حقیقت ادامه‌دار و پیوسته در زیست مومنانه شهید صیاد شیرازی، راز گشایی کردند؛ «مِّنَ الْمُؤْمِنِینَ رِجَالٌ صَدَقُوا مَا عَاهَدُوا اللَّهَ عَلَیْهِ فَمِنْهُم مَّن قَضَى نَحْبَهُ وَ مِنْهُم مَّن یَنتَظِرُ وَ مَا بَدَّلُوا تَبْدِیلًا» رمزی که با زیستن به قاعده شهادت کدگذاری شده بود و جز با نگاه شهودی رمزگشایی نمی‌توان کرد. رازی که باید با خون شکوفا شود. همان که در کلامِ شهید آقا مرتضی آوینی جاودانگی یافته است؛ «در عالم رازی هست که جز به بهای خون فاش نمی‌شود.» 
برای این رازگشایی هم باید هنرمند بود و به کلام سید شهیدان اهل قلم، «هنر آن است که بمیری، پیش از آنکه بمیراندت، مبدأ و منشأ حیات آنان‌اند که چنین مرده‌اند.» و علی صیاد شیرازی چنان زیسته بود تا چنین سرخ بمیرد. با چنین مردنی شرحِ «مِنْهُم مَّن یَنتَظِرُ وَ مَا بَدَّلُوا تَبْدِیلًا» شود. نماد کسانی که بر عهد ازلی عشق استوار می‌مانند و سند این را به خون می‌نویسند. همین است که او را در شهادتنامه ولی فقیه زمان به شاخصه‌های شاخص می‌شود که هر کدام برای اعتبار قبیله‌ای سند معتبر است. 
«امیر سرافراز» ارتش اسلام و «سرباز صادق و فداکار» دین و قرآن، «نظامی مؤمن و پارسا و پرهیزکار»، که پیشاهنگِ نامِ بلندِ «سپهبد علی صیاد شیرازی» شده است حکم می‌کند تا او را در صف اول کسانی بدانیم که باید به‌عنوان الگوی ملی و اسوه حسنه مورد توجه قرار دهیم. 
او از جمله مردان مجاهدی بود که «همواره سر و جان خود را برای نثار در راه خدا بر روی دست داشتند.» برای این حقیقت هم رهبر انقلاب، گواهانی شمار می‌کند از جنسِ «سرزمین‌های داغ خوزستان و گردنه‌های برافراشته‌ی کردستان» که «سال‌ها شاهد آمادگی و فداکاری این انسان پاک نهاد و مصمم و شجاع بوده»‌اند. شاهدانی به عظمتِ «جبهه‌های دفاع مقدس» که «صد‌ها خاطره از رشادت و ازخودگذشتگی او حفظ کرده است.» گواهانی چنین صادق‌اند که می‌توانند صداقت صیاد را شهادت دهند. بزرگمردی که دنیا در برابرش کوچک بود لذا خطر مرگ کوچکتر از آن است که بندگان صالح خدا {چون صیاد} را از راه خدا بازگرداند. 
او «بنده برگزیده خدا» بود و با شهادت، سفره‌نشین ابدی لطف دوست شد؛ که خداوند علیم و حکیم خود چنین فرموده است: «وَلَا تَحۡسَبَنَّ ٱلَّذِینَ قُتِلُواْ فِی سَبِیلِ ٱللَّهِ أَمۡوَٰتَۢاۚ بَلۡ أَحۡیَآءٌ عِندَ رَبِّهِمۡ یُرۡزَقُونَ؛ هرگز مپندار کسانى که در راه خدا کشته شدند، مردگان‌اند، بلکه زنده‌هایى هستند که نزد پروردگارشان روزى داده مى‌شوند.» لذاست که شهید را شاهد و ناظر حتی عامل باید دانست. اگر نبود عمل آنان زلزله‌های دشمن ساخته ایران را در هم می‌ریخت. حضور شهداست که بنیان وطن را چنان مرصوص کرده است که راه بر دشمن می‌بندد..
انتهای پیام/