بزرگنمايي:

پیام آذری - ایرنا / اخلاق در برخی ورزشگاه‌ها و محیط‌های ورزشی حلقه گمشده ورزش در رشته‌های مختلف و پرطرفدار از جمله فوتبال، فوتسال و والیبال است که در روزها و هفته‌های گذشته بیشتر رنگ باخته و به محلی برای رد و بدل فحش‌ها و توهین‌ های زشت و پیامدهای احتمالی تبدیل شده‌اند.
فحاشی در ورزشگاه‌ها پدیده‌ای چندبعدی است که با ترکیبی از راهکارهای فرهنگی، آموزشی، نظارتی و تنبیهی قابل کاهش است و اگر نهادهای ورزشی، رسانه‌ها و تماشاگران همکاری کنند، می‌توان فضایی سالم و پرنشاط در ورزشگاه‌ها ایجاد کرد.
البته فحاشی و بی اخلاقی در ورزشگاه ها موضوع جدیدی نیست، تخلیه هیجانات منفی، تقلید از الگوهای نامناسب، رقابت‌های افراطی و تعصبات کورکورانه، ضعف مدیریت و نظارت و فقدان فرهنگ صحیح تماشاگری از عواملی هستند که شدت توهین ها و فحاشی در ورزشگاه ها را بیشتر کرده اند اما در گذشته به شکل و شدت فعلی نبود و معدودی از تماشاگران یا به اصطلاح تماشاگرنماها، در صورت باخت تیم محبوب خود نسبت به بد و بیراه گفتن به تیم حریف اقدام می کردند.
امروز این رفتار تماشاگران یا تماشاگرنماها به دیگر حاضران در ورزشگاه ها، سالن ها و محیط های ورزشی نیز تسری یافته است و این افراد در برخی بازی ها به صورت سازمان یافته و با خط گرفتن از کسانی که فقط به فکر منافع و جیبشان هستند شعارها یا به تعبیر بهتر فحش ها و توهین هایی سر می دهند که سلامت فضاهای ورزشی را خدشه دار می کند.
فدراسیون ها، باشگاه ها و رسانه ها و البته خود تماشاگران نقش مهم و بسزایی در کنترل و کاهش تنش در ورزشگاه ها و محیط های ورزشی دارند و کم کاری هر کدام از اینها یا طرفداری از تیم های خاص و تعلل در برخورد با شروع کنندگان این تنش ها، موجب شدت گرفتن رفتارهای غیرورزشی در ورزشگاه ها شده و هر روز به ویژه در تقابل تیم های خاص با حریفان یا با یکدیگر، این معضل و زشتی ها بیشتر و بیشتر شده و بی توجهی به این موضوع می تواند نتایج بدتری به دنبال داشته باشد.
البته برخوردهای قهری و آیین نامه ای، در مرحله و اولویت بعدی جلوگیری از این بدرفتاری ها در ورزشگاه ها قرار دارد و فدراسیون ها، باشگاه ها و رسانه ها، باید با انجام کارهای فرهنگی تاثیر گذار و نه تکلیفی، با این پدیده بد در ورزشگاه ها مقابله کنند که متاسفانه تاکنون این چنین نبوده و فدراسیون با آرای انضباطی بی اثر و گذرا، باشگاه ها با نوشتن بیانیه و شکایت و رسانه ها نیز با طرفداری یا بی طرفی، با این معضل برخورد کرده اند که هیچ کدام نتیجه ای نداشته و جو ورزشگاه ها و محیط های ورزشی را به وضعیت فعلی سوق داده اند.
رقابت تیم ها برای برتری و رسیدن به قهرمانی و همین طور جذب بازیکن، امری طبیعی و کاملا ورزشی است اما در مسیر نیل به این هدف، انجام هر کاری جایز نبوده و رعایت اخلاق و روحیه جوانمردی ضروری است متاسفانه با توجه به نتیجه گرا شدن تیم ها و تلاش مدیران عامل باشگاه ها برای بجا گذاشتن کارنامه‌ای موفق از خود، اخلاق و جوانمردی در برخی باشگاه ها رنگ باخته و مدیران عامل و مسئولان باشگاه ها، برای رسیدن به موفقیت، رفتارهای بد تماشاگران منتسب به باشگاه شان را توجیه می کنند و همین موضوع موجب بدتر شدن جو ورزشگاه ها در کشور شده است.
برخورد سلیقه ای با تیم ها و تماشاگران متخلف از سوی فدراسیون نیز به بدتر شدن جو محیط های ورزشی منجر شده و حتی تنبیه تماشاگران نیز چاره ساز نبوده و تماشاگران متخلف که متاسفانه تعدادشان در ورزشگاه های کشور کم هم نیست به رفتارهای بد خود ادامه می دهند و در هر بازی نسخه ای جدید از فحاشی ها و توهین ها را رونمایی می کنند.
روزگاری توهین به باشگاه نوع مرسوم فحاشی در ورزشگاه ها بود که تا حدودی قابل تحمل بود و به نوعی کُری خوانی بین هواداران تیم ها به شمار می رفت اما امروزه این فحاشی ها و توهین ها شکل و رنگ دیگری به خود گرفته و از بازیکن و مربی تا داور و قومیت ها را دربرمی گیرد و جو ورزشگاه ها به هیچ عنوان قابل تحمل نیست و به محیط هایی تبدیل شده اند که نصب تابلوهای ورود ممنوع برای سنین پایین تر را الزامی می کند.
احترام به بازیکنان و داوران، خودداری از توهین، فحاشی یا تحقیر بازیکنان، مربیان و داوران، پرهیز از خشونت و آشوب و پرتاب اشیا، اجتناب از سردادان شعارهای تفرقه‌انگیز یا نژادپرستانه، رعایت نظم و قوانین ورزشگاه و رعایت نظم و انضباط اجتماعی از جمله مقدمات حضور در ورزشگاه ها و تماشای مسابقات ورزشی و لذت بردن از آنهاست که متاسفانه در کشور ما با سهل انگاری های که از سوی برخی مراجع صورت می گیرد این فاکتورهای مهم دست کم گرفته می شوند و موجب ایجاد وضعیت بد فعلی در ورزشگاه ها شده اند که قابل انکار نیستند و نباید از کنار آنها به راحتی گذر کرد.
شدت فحاشی ها در بازی ها و مسابقاتی که یک طرف مسابقه تیم مدعی قهرمانی باشد یا یکی 2 تیم خاص در فوتبال و فوتسال و والیبال باشند به مراتب بیشتر می شود و نظاره گر بودن فدراسیون و کمیته های انضباطی این فدراسیون ها با برداشت های سلیقه ای از قوانین، راه را برای فراگیرتر شدن فحاشی ها بازتر می کند به طوری که در حال حاضر هیچ یک از افراد حاضر در ورزشگاه ها و محیط های ورزشی از فحش هایی که داده می شوند بی نصیب نمی مانند و همه چشم ها و گوش ها بر این بدرفتاری و بداخلاقی ها بسته شده است.
در بازی های اخیر لیگ برتر فوتبال کشورمان، در کنار فحش و توهین، پرتاب انواع اشیا به داخل زمین و سالن مسابقات رواج یافته و خطر جانی همه بازیکنان و کادر فنی حاضر در ورزشگاه و سالن را تهدید می کند به رغم همه این مسایل و معضلات، فدراسیون ها به صدور رای های تکراری و بی اثر و الزام باشگاه ها به ساماندهی کانون های هواداری اکتفا می کند و حتی در برخی موارد به نفع برخی تیم های خاص، سکوت اختیار می کنند که همه این عوامل در کنار هم موجب جری تر شدن تماشاگران و شدت دادن به بداخلاقی ها از سوی تماشاگران شده است.
الزام به داشتن کارت هواداری برای حضور در ورزشگاه ها و سالن ها یکی از راه کارهایی است که می تواند تا حدودی جو بد حاکم بر محیط های ورزشی را ملایم تر کند اما این تنها راه چاره نیست و نهادهای نظارتی فدراسیون و رسانه ها نیز باید پای کار باشند و یکبار برای همیشه به این معضل نقطه پایان بگذارند و مثل بسیاری از کشورها که تماشاگران برای لذت بردن از مسابقه ورزشی دور هم جمع می شوند در کشور ما نیز این اتفاق بیافتد.
افزایش نظارت و اعمال قانون، استفاده از دوربین‌های نظارتی و اعمال محرومیت های اجتماعی برای خاطیان، محرومیت از حضور در ورزشگاه، فرهنگ‌سازی و آموزش، برگزاری کمپین‌ها ( پویش‌ها) ی آموزشی درباره اخلاق ورزشی از طریق رسانه‌ها و شبکه‌های اجتماعی و مشارکت ستاره‌های ورزشی محبوب و مورد قبول در جامعه، تقویت زیرساخت‌های تفریحی و ورزشی، ایجاد فضای شاد و مسالمت‌آمیز و معرفی فرهنگ های متنوع کشور، توسعه امکانات رفاهی برای کاهش تنش در محیط ورزشگاه، برجسته کردن و تشویق رفتارهای مثبت تماشاگران، مدیریت بهتر رویدادهای ورزشی و مشارکت دادن تماشاگران در برگزاری مسابقات ورزشی از جمله راهکارهایی که برای تحت کنترل گرفتن وضعیت فعلی ورزشگاه های کشور پیشنهاد می شود که البته همه این پیشنهادات تا زمانی که اراده ای برای رفع این معضل نباشد ارزشی نخواهند داشت.
میادین فوتبال، والیبال، فوتسال و همه رشته های ورزشی می توانند محلی برای وحدت و همبستگی و مکانی برای شور و نشاط باشند به شرط اینکه همه به وظایف خود به درستی عمل کنند و اخلاق و جوانمردی را فدای تعصب کورکورانه نکنند.
بازار