بزرگنمايي:

پیام آذری - به گزارش خبرنگار دفاع‌پرس از ارومیه، «بهمن کاظمی» سال 1337 در ارومیه متولد شد. طول تحصیل در مدرسه همیشه با نمرات عالی قبول می‌شد. وقتی وارد ارتش شد، سال آخر درس خود را خواند و موفق به اخذ مدرک دیپلم شد. بهمن استوار دوم ارتش بود و به عنوان پزشکیار انجام وظیفه می‌کرد. در آخرین مأموریتش در سی‌ام فروردین سال 1360، هنگام حمل زخمی به وسیله آمبولانس، در جاده نقده - مهاباد در روستای کوسه کهریز مهاباد، مورد اصابت گلوله حزب ملعون ضد انقلاب قرار گرفت و فیض شهادت نائل آمد.
خواهر شهید برگ‌هایی از زندگی برادرش را این چنین روایت می‌کند: برادرم بهمن، سال 37 متولد شد. بچه‌ای بسیار زیرک و درس خوان بود. آن سال‌ها همه نمی‌توانستند وارد مدرسه شوند و درس بخوانند، او با تمام همت و سعی خود حتی با وجود از دست دادن پدر و کار در ارتش، توانست تا اخذ مدرک دیپلم تحصیلاتش را ادامه دهد. بهمن 16 ساله بود که پدرم از دنیا رفت، از آنجائیکه از همان ایام نوجوانی اش، احساس مسئولیت بالایی در ایشان وجود داشت، سعی می‌کرد تا جای خالی پدر را پر کند. از آنجایی که پدرمان نظامی بود، او هم علاقمند می‌شود که وارد ارتش شود تا کمک حال مالی برای خانواده باشد. وقتی جنگ تحمیلی عراق بر علیه ایران آغاز شد، در ارتش به عنوان پزشکیار خدمت می‌کرد. روزی که به مرخصی آمده بود، یک لحظه از خواب بیدار شد و از ته دل گریه کرد. موضوع را از ایشان پرسیدم که چه اتفاقی افتاده است؟ در جواب گفتند: من شهید خواهم شد، با اصرار علت این حرف را جویا شدم، که ایشان خوابشان را تعریف کردند و گفتند: در خواب، جمعی از لشکریان امام را دیدم که من نیز در میان آنان بودم. به بهمن گفتم: خوب تو که باید خوشحال باشی، چرا گریه می‌کنی؟ او هم در جوابم گفت: گریه من به خاطر آن است که این لیاقت را در خودم نمی‌بینم که از لشکریان امام باشم. من بسیار کوچکتر از آن هستم که در لشکر امام باشم. بهمن فردی بسیار مومن و مهربان برای خانواده بود، برای همه ما جز خوبی و نیکی، کاری نمی‌کرد. بیش از حد به خانواده ارزش و احترام می‌گذاشت، مخصوصا احترام خاصی برای مادر قایل می‌شد و همیشه می‌گفت: اگر من انگشتم را به حالت عصبانیت به طرف تو اشاره کنم، آن را خودم قطع می‌کنم. انتهای پیام/