بزرگنمايي:

پیام آذری - بازار گرمی با شوخی‌ها و هجویاتی که سلسله آنها به ابتذال ختم می‌شود آنتیک را به یک آشغال غیر قابل بازیافت در جشنواره فجر تبدیل کرد.
به گزارش گروه فرهنگ و هنر خبرگزاری دانشجو، قرار بود در جشنواره چهل و سوم فجر با بخش ویژه آقایان غافلگیر شویم و این در حالیست که در بخش اصلی مسابقه فجر در دوره چهل و سوم حیران شدیم.
حیرت زده از اینکه نام هادی نائیجی کارگردان فیلم کارگردانی با سابقه تولید فیلم‌هایی شناخته می‌شود که معنای خاص دارد و حتی در برخی تبلیغات از او به عنوان سازنده فیلم‌های ارزشی نام می‌برند. او سابق بر این با ساخت فیلم‌هایی، چون «هیهات» و «حق سکوت» در سینمای غیرکمدی فعالیت داشته و حالا شاید سودا‌های دیگری در سر دارد که با «آنتیک» به آن خواهد رسید.
«آنتیک» فیلمی که مشخص است بر مبنای یک سناریوی تکراری تولید شده و «پژمان جمشیدی» را هم در همان تیپ تکراری فردی خلافکار و ساده لوح نشان می‌دهد که در یک همدستی با (ولی) پارتنر همراهش یعنی بیژن بنفشه خواه که یک جاعل سمساری است به یک عتیقه می‌رسد، این فرمول تکراری نشان از فرآیند بی فکر فیلمی می‌دهد که با شوخی‌های تکراری و بی مزه جنسی همراه می‌شود.
اما شوخی‌های به این حد متوقف نمی‌شود و در بخش‌های مختلف علاوه بر کشاندن ابتذال به وقایع اول انقلاب خود را تا توهین به مقدسات می‌کشاند.
هر چه از فیلم می‌گذرد توقع داریم فکر پشت فیلم بتواند جایی راه نجاتی برای خود پیدا کند، اما حتی راه‌های نجات او هم که قبلش با حضور در اماکن مقدس و بازی با فرم‌های عزاداری برای اهل بیت است هم به ابتذال در مفهوم مردم دین دار ختم می‌شود.
فیلم سراسر تکه پراکنی‌های به مسائل ارزشی را در خدمت می‌گیرد تا سرگرم کننده به نظر برسد، اما واقعیت این است که به ریشه می‌زند و از ریشه خود را از مرز یک کمدی به یک اثر سراسر ابتذال با هدفی نامشخص که می‌توان به آن کلی برچسب و انگ زد می‌رساند.
تکرار هجویات و هذیان‌های برخی در مورد امام زاده‌ها و اماکن مقدس بدون قرار دادن هر گونه گرهی برای بازگشایی و خروج از مهلکه را می‌توان آخرین ضربه تلاش سازندگان بی فکر «آنتیک» دانست.
هر چند توقع دیگری نمی‌توان از هر فیلمی که نام کمدی را این روز‌ها در سینمای ایران به یدک می‌کشد داشت، اما ورود عریان چنین آثار ویدئویی به جشنواره فیلم فجر قطعا لکه ننگ و ضربه به اعتبار این رویداد مهم فرهنگی است و ادامه دار شدن آن نه تنها نفعی برای سینمای ایران ندارد بلکه همه‌اش ضرر است.
بازار گرمی با شوخی‌ها و هجویاتی که سلسله آنها به ابتذال ختم می‌شود آنتیک را به یک آشغال غیر قابل بازیافت در جشنواره فجر تبدیل کرد.