پیام آذری - مدت زمان زیادی تا تاریخ 20 ژانویه(یکم بهمن ماه) و حضور مجدد دونالد ترامپ در کاخ سفید به عنوان رئیس جمهور منتخب آمریکا باقی نمانده است. 
به گزارش تابناک به نقل از جهان نیوز؛ در این چهارچوب، از همان زمانِ قطعی شدن پیروزی ترامپ و البته در بحبوحه انتخاب اعضای اصلی تیم سیاست خارجی و امنیت ملی دولت وی، کارشناسان و صاحب نظران، دیدگاه های متنوعی را در مورد رویکردهای احتمالی دولت او در حوزه های مختلف سیاست خارجی آمریکا مطرح کرده و همچنان نیز می کنند.
در این رابطه، یکی از عرصه هایی که به احتمال زیاد توجه فراوانی را در سیاست خارجی دولت ترامپ به سمت خود جذب خواهد کرد، پرونده هسته ای ایران و نوعِ مواجهه ترامپ و دولتش با آن است. از این رو، برخی از احیا کارزرا فشارحداکثری علیه ایران و تشدید فشارهای اقتصادی به کشورمان در چهار سال آتیِ حضور ترامپ در قدرت صحبت می کنند.
برخی دیگر نیز به ترامپ توصیه می کنند که وضعیت کنونی در پرونده اتمی ایران با توجه به پیشرفتِ چشمگیر قابلیت‌های اتمی تهران و البته تغییر برخی معادلات کلان منطقه ای و بین المللی، همچون دوره پیشین حضور ترامپ در قدرت نیست و بهتر است که وی هر چه سریعتر به یک توافق با ایران برسد.
با این همه، به تازگی ریچارد نفیو عضو سابق تیم مذاکرات هسته ای آمریکا با ایران که در زمان حصول توافق برجام نیز در هیات آمریکایی حضور داشت، مقاله ای معنادار را در نشریه فارن افرز منتشر کرده و سعی کرده چشم‌اندازهای روشنی را در مورد مختصات یک سیاست خارجی کارآمد برای دولت آتی آمریکا با محوریت پرونده هسته ای ایران ترسیم کند.

*مقاله ریچارد نفیو در فارن افرز. وی در چندین بخش از این مقاله، ناتوانی آمریکا در متوقف کردن پیشرفت‌های اتمی ایران را به صورت صریح و ضمنی مورد اشاره قرار داده است. با این حال، عنوان مقاله خود را معنادار انتخاب کرده است: شانس آخر برای ایران...
ریچارد نفیو همان فردی است که به زعم بسیاری از صاحب نظران، وی را باید معمار تحریم های گسترده علیه تهران در دوره ریاست جمهوری باراک اوباما دانست. از این رو، به طور خاص می توان 3 نکته راهبردی را با محوریت مقاله اخیر نفیو در فارن افرز و رهنمودهایش به دولت ترامپ در مواجهه با پرونده هسته ای ایران مورد شناسایی قرار داد.
یک: اقرار به ناتوانی در از بین بردن توانمندی های اتمی ایران
یکی از نکاتی که ریچارد نفیو در مقاله خود به کرات به آن اشاره می کند این است که چون امکان از بین بردن کامل برنامه اتمی ایران و هدف قرار دادن تاسیسات هسته ای این کشور وجود ندارد، دیپلماسی می تواند گزینه معتبرتری برای واشینگتن در نوعِ مواجهه اش با پرونده اتمی ایران باشد.
نفیو معتقد است آمریکا به هیچ عنوان نمی تواند مطمئن باشد که در قالب یک حمله بزرگ هوایی بتواند کلیه توانمندی های اتمی ایران را نابود کند. همین مساله سبب می شود تا واشینگتن اعتبار بین المللی خود را در خطر ببیند. در واقع، رهبران آمریکا می ترسند که شکستِ اقدام نظامی آن ها در هدف قرار دادن سایت های اتمی ایران سبب شود تا هم آبرویشان از حیث ناکارآمدی در حمله به سایت های هسته ای ایران، نزد جهانیان برود و هم تهران از مشروعیت بین المللی قابل توجهی برای تبدیل شدن به یک قدرت اتمی برخوردار شود.

*ریچارد نفیو استدلال های مختلفی را در مورد شانس بالای ناموفق بودن انجام یک حمله علیه تاسیسات اتمی ایران مطرح می کند. او تاکید دارد که هیچ تضمینی نیست که با یک حمله بزرگ، توان هسته ای ایران فلج شود.
نفیو اذعان دارد که قدرت اتمی ایران، وابسته به مکان های مختلف نیست و این کشور دانش بومی هسته ای قابل توجهی را توسعه داده است. در عین حال، تجهیزات و مواد اتمی ایران نیز در تاسیساتی قرار دارند که به شدت حفاظت می شوند و در برابر بمباران های سنگین مقاوم هستند. وی به این نکته نیز اشاره می کند که قدرت اتمی ایران به شدت ماهیت پیچیده ای دارد و ساده تصور کردن آن می تواند تبعات وخیمی را برای واشینگتن داشته باشد. نفیو با برجسته سازی تمام این موارد، به صورت ضمنی تاکید می کند که چون نمی توانیم توان هسته ای ایران را نابود کنیم، دیپلماسی گزینه بهتری برای تعامل با تهران است.
دو: عملیات فریبی به نام مذاکرات اتمی
ریچارد نفیو در مقاله اش به صراحت به این مساله اعتراف می کند که ایران در قالب توافق برجام هیچ نقض عهدی نکرد و این دولت ترامپ بود که در سال 2018، آمریکا را به صورت یکجانبه از توافق مذکور خارج کرد. نفیو تاکید می کند که حتی خودِ دولت ترامپ نیز این گزاره که ایران به توافق برجام متعهد بود را تایید کرده است.
با این همه، نفیو به وضوح پرده از هدف واقعی غرب و به طور خاص آمریکا از رهگذر انجام مذاکرات اتمی با ایران نیز بر می دارد. او در مقاله اش به این نکته اشاره می کند که دیپلماسی سابقه ای قابل توجه در کُند کردن روند پیشرفت های هسته ای ایران دارد. او حتی تاکید می کند که سابقه مذاکرات دیپلماتیک در دهه 2000 میلادی نشان می دهد که وقتی توافقات کوتاه با ایران نتوانستند ماهیت بلند مدت به خود بگیرند، آمریکا، چین و روسیه را هم برای حمایت نکردن از ایران و پیوستنشان به نظام تحریم های غرب و سازمان ملل علیه تهران تحت فشار قرار داد.

*ریچارد نفیو تاکید می کند که مذاکرات هسته ای و دیپلماسی، سابقه ای قابل توجه در کُند کردن روند پیشرفت های اتمی ایران دارند. از این رو، آمریکا با توجه به هزینه های سنگین اقدام نظامی علیه ایران، باید یک شانس مجدد به دیپلماسی بدهد!
به بیان ساده تر، نفیو به صراحت تایید می کند که با مذاکره کردن می توان پیشرفت های اتمی ایران را متوقف کرد و در ادامه راه، ضربات جدی را به ایران در ابعاد مختلف وارد کرد. این همان چیزی است که تاکنون در مورد رویکرد مذاکراتی غرب با ایران در مورد پرونده اتمی کشورمان بارها گفته شده: آن ها با ایران مذاکره نمی کنند که مساله ای حل شود، آن ها مذاکره می کنند تا به ایران ضربه بزنند.
سه: آمریکا و توسل به حقّه های کهنه
در نهایت باید گفت که ریچارد نفیو بار دیگر نسخه سنتی تئوریسین‌های آمریکایی در مواجهه با ایران را پیچیده است. او می گوید دولت ترامپ باید خیلی زود به یک توافق با ایران برسد اما، مقدمه یکچنین توافقی این است که واشینگتن یک طرح جدی برای حمله به ایران داشته باشد!
طرحی که ایران هم آن را جدی تلقی کند و خطر آن را به نحو محسوسی حس کند. به بیان ساده تر، ریچارد نفیو معتقد است که آمریکا باید با رویکرد هویج و چماق به مقابله با توانمندی های هسته ای ایران بپردازد. به طور کلی، آنچه واضح است این نکته می باشد که حتی خودِ ریچارد نفیو هم در مقاله اش، مولفه مذاکرات اتمی با ایران را جدی نمی گیرد. مساله اصلی او این است که ایران در ریل و مسیری قرار گیرد که مطلوب آمریکا است و از ظرفیت های اتمی خود عقب بنشیند.
در این میان، حتی اگر طبق توصیه های نفیو پیش رویم و توافقی حاصل شود، باید انتظار یک برونداد تکراری را داشته باشیم: وعده هایی که به ایران داده خواهد شد و هیچوقت به آن ها عمل نخواهد شد...