بزرگنمايي:

پیام آذری - بود. پدری 45 ساله، دختر نوجوانش را با ضربات چاقو به قتل رساند. این روستا که پیش‌تر نیز شاهد فجایعی مشابه بوده، بار دیگر در شوک فرو رفت و مردم آن در نجواهای خاموش خود، از چرایی این قتل می‌پرسند.
کانی عبداللهی، دختری 17 ساله از روستای ماشکان، تنها تا مقطع ششم ابتدایی تحصیل کرده و در کنار خانواده‌اش به کارهای کشاورزی و دامداری مشغول بود.
بیشتر بخوانید: اخبار روز خبربان
او روز ششم بهمن، هنگامی که تنها در خانه حضور داشت، قربانی خشونت پدرش، جعفر عبداللهی، شد. پدرش با دو ضربه چاقو به قلب و کتف، جان او را گرفت و اکنون در زندان نقده به سر می‌برد.
در روستایی با جمعیتی 325 نفر، چنین جنایاتی بی‌سابقه نیست. ده سال پیش، مرگی مشابه رخ داد و خانواده قربانی آن را «خودکشی» عنوان کردند. سال گذشته نیز موردی دیگر از قتل دختران روستا گزارش شد، رویدادهایی که همچنان در میان زمزمه‌های ساکنان روستا پژواک دارد.
پشیمانی پس از جنایت؛ اشک‌های قاتل از پشت میله‌های زندان
پس از انتقال به زندان، جعفر عبداللهی مدام با مادر کانی، مریم ابراهیمی، تماس می‌گیرد و گریه می‌کند. اما آیا اشک‌های قاتل، جان از دست رفته دختر 17 ساله را بازمی‌گرداند؟ مادر کانی جوابی ندارد، خشم و اندوه در گلویش گیر کرده است. زنان و مردان روستا، با نگاه‌هایی سنگین، سکوت می‌کنند. در این میان، آنچه فراموش نمی‌شود، دختری است که به جرم «دوست داشتن» جان خود را از دست داد.
افزایش نگران‌کننده قتل در آذربایجان غربی
بر اساس آمارهای رسمی مرکز آمار ایران، در سال 1401، تعداد 89 قتل در استان آذربایجان غربی ثبت شده که نسبت به پنج سال گذشته افزایش قابل توجهی داشته است. در همین سال، آمار 242 مورد خودکشی و 407 مرگ مشکوک نیز گزارش شده است. کانی عبداللهی تنها یکی از قربانیان این خشونت‌های فزاینده است.
قتل‌هایی که در سکوت می‌مانند
عثمان مزین، وکیل فعال در پرونده‌های زن‌کشی در مناطق کردنشین، به موارد متعددی از قتل زنان اشاره می‌کند؛ زنانی که قربانی تعصبات کور، سنت‌های پوسیده و خشونت خانگی می‌شوند. او روایت می‌کند که چگونه زنانی به بهانه‌های مختلف توسط نزدیکان خود کشته شده‌اند؛ زنی که پس از جدایی از همسرش توسط برادر و پسرعمویش با بلوک سیمانی به قتل رسید، دختر 18 ساله‌ای که باردار شده بود و پدرش به جرم «سرافکندگی» او را از درخت آویزان کرد، یا دختری که جسدش با بلوک سیمانی در رودخانه‌ای رها شد، در حالی که خانواده‌اش ادعا می‌کردند به خارج از کشور رفته است.
خانه‌های امنی که زنان را نجات نمی‌دهند
فاطیما باباخانی، مدیرعامل «خانه امن مهر شمس آفرید»، می‌گوید که در استان آذربایجان غربی تنها یک خانه امن وجود دارد. به گفته او، بسیاری از زنان از وجود چنین مراکزی بی‌خبرند و نمی‌دانند که جایی برای پناه بردن دارند. او تأکید می‌کند: «شاید اگر کانی عبداللهی می‌دانست چنین مرکزی وجود دارد، اکنون زنده بود. مثل صدها زن دیگری که توانسته‌اند فرصتی دوباره برای زندگی بیابند.» اما نبود امکانات کافی، بسته شدن برخی خانه‌های امن و ناآگاهی زنان از حقوقشان، همچنان باعث تکرار فجایعی از این دست می‌شود.
قتل کانی عبداللهی تنها یکی از موارد زن‌کشی در ایران است، جنایتی که در پس پرده سنت، تعصب و سکوت، همچنان جان زنان و دختران را می‌گیرد.