پیام آذری -

در قسمت اول این مجموعه، توضیح دادم که چگونه به طور تصادفی یک کتاب خاطرات بهبود بی اشتهایی نوشتم. وقتی تمام شد، متوجه شدم که علیرغم تمام تلاش‌هایم برای ساختن آن چیزی که مفید باشد و برای خوانندگان مضر نباشد، نمی‌دانستم که آیا موفق شده‌ام یا خیر.
متوجه شدم وقتی بیرون از باغبانی بودم. من در حال بررسی یک مقاله مجله ای درباره بازنمایی اختلالات خوردن در ادبیات اخیر فرانسه بودم، و این مقاله شامل خطی در مورد بی انصافی نویسندگانی بود که کتاب هایی را درباره تجربه اختلال خوردن خود منتشر می کردند، علیرغم اینکه می گفتند مطالعه در مورد اختلالات خوردن دیگران فقط تا به حال انجام شده است.
برای آنها مفید نبود من نمی‌خواستم یکی از آن نویسندگان بی‌صادق باشم، و قطعاً نمی‌خواستم چیزی را منتشر کنم که بهبودی را برای کسی سخت‌تر کند تا آسان‌تر. جمله ای که واقعاً مرا از خواب بیدار کرد، در آن مقاله ای که داشتم مرور می کردم، شامل استنادی از تحقیقات قبلی خودم بود (Troscianko، 2018):
با این حال، در پرتو مطالعه تروسیانکو، چنین ادعاهایی ممکن است نادرست و یا حتی ناصادقانه به نظر برسند. در برخی موارد، نویسندگان ادعا می کنند که هدف آنها کمک یا الهام بخشیدن به دیگران است و جزئیاتی از نحوه کار آنها را درج می کند خود خواندن خاطرات و رمان های ED به اختلال خوردن آنها دامن می زد. (جونز، 2020)
دیدن کار خودم برای رسیدن به این نکته، پیام را سخت‌تر کرد: من نباید پیامدهای تحقیق خودم را نادیده بگیرم. مدت زیادی بعد از اینکه از علف های هرز وارد شدم، خیلی سریع برایم روشن شد که آزمایشی لازم است. تحقیق مورد اشاره در مقاله یک مطالعه پیمایشی بود: از مردم در مورد تجربیاتشان از خواندن روایت‌های مربوط به اختلالات خوردن و ژانر دیگر مورد علاقه‌شان پرسیده شد. آنچه در اینجا مورد نیاز بود چیزی تجربی بود نه مشاهده‌ای: چیزی با گروه کنترل و تصادفی‌سازی که به شما امکان می‌دهد در مورد علیت به نتیجه‌گیری برسید. و در این آزمایش برای تکمیل تلاش‌ها و امیدها با شواهد، باید ریسک‌هایی وجود داشته باشد: به‌ویژه، باید کاملاً روشن باشد که آیا کتاب در آزمون موفق شده یا شکست خورده است – هر چه من تصمیم گرفتم آزمون باید باشد.
این یک آزمایش معمولی نبود. من هیچ مورد دیگری را نمی شناسم که تا به حال تصمیمی برای انتشار یا عدم انتشار یک اثر خاطرات یا داستان داشته باشد. بدون هیچ سابقه نزدیکی که بتوانم از آن استفاده کنم، زمان زیادی طول کشید تا طرح را طراحی کنم، از جمله اینکه دقیقاً چه چیزی را باید اندازه‌گیری کنم، شرایط کنترلی برای مقایسه با خواندن کتاب چگونه باید باشد، و شرکت‌کنندگان باید چه کسانی باشند. (برای برخی از سؤالات روش شناختی که نیاز به حل داشتند، بحث من را اینجا ببینید.) سپس مدتی طول کشید تا مجوز اخلاقی به دست آید، و جذب شرکت کنندگان کافی، تجزیه و تحلیل داده ها، نوشتن مقاله، از طریق فرآیند بررسی همتایان، مدتی طول کشید. و منتشر شد: در مجموع چهار سال، از آن بعدازظهر تابستانی کووید که برامبلز را بالا کشید.
بخشی از فرآیند تأیید اخلاق شامل نشان دادن این بود که ما ساختارهایی برای محافظت در برابر سوگیری آزمایشگر داریم، زیرا این من بودم که مطالعه کتاب خودم را هدایت می کردم. هنگامی که این کار انجام شد و من در حال نوشتن نتایج برای انتشار بودم، با یک استاد ارشد علوم انسانی پزشکی که پاسخ او به شرح یک خطی من از آزمایش این بود گفت‌وگوی نامطلوب داشتم: «خب، شما آخرین نفر در جهان هستید. چه کسی باید آن پروژه را انجام دهد، اینطور نیست؟ منظور او این بود که نویسنده کتاب نباید آزمایشگر اصلی باشد. اما من فکر می کنم او اشتباه می کرد و همچنین عمیقاً کنجکاو نبود. من مطمئن شدم که طراحی قوی است، و از یک همکار برای مراقبت از استخدام شرکت کنندگان و مدیریت روزانه مطالعه استفاده کردم، در حالی که همکار دیگری تجزیه و تحلیل داده های کمی را انجام داد. همه اینها به اجرای آزمایش کمک کرد و نتایج تا حد امکان دقیق و یکپارچه منطقی بود.
اما در نهایت، به نظر نمی‌رسید که خطر جدی سوگیری وجود داشته باشد، زیرا پاس یا شکست برای کتاب هر دو برای من برنده بودند. مانند هر آزمایشی که به خوبی طراحی شده است، نکته مهم در مورد این آزمایش این است که هر نتیجه ای که باشد، چیز مفیدی یاد می گیریم. و مهمتر از آن، در هر دو صورت، از سناریویی که من چیزی را منتشر می‌کنم و به طرز وحشتناکی باعث تحریک یا مضرات آن برای مردم می‌شود، اجتناب می‌کنم. البته هیچ نتیجه آزمایشی نمی تواند تضمینی برای هیچ فردی در آینده باشد. اما حداقل اجرای این یکی به من احساس مطمئنی می دهد که آیا کتاب احتمالاً ضرر دارد یا خیر یا هیچ کدام.
در قسمت پایانی این مجموعه، آنچه را که پیدا کردیم و پیامدهای گسترده تر آن را پوشش می دهم.