چاپ

پیام آذری - پروانه اعتمادی ـ هنرمند نقاش تجربه‌گرا ـ جمعه (اول فروردین ماه) در سن 87 سالگی درگذشت.

پروانه اعتمادی به گفته خودش سلیقه‌اش را از بهمن محصص به یادگار برده بود و جسارتش را از جلال آل‌احمد. صریح بود، اما صراحت تنها، وجهی از شخصیت اوست. او صورت‌بندی رایج از شناخت را به چالش می‌کشید و مفاهیم دیرآشنا را با مدلول‌های تازه بیان می‌کرد و همین موضوع، اظهارنظرهایش را با واکنش‌های مثبت و منفی روبه‌رو می‌کرد.
در یازدهمین فهرست ٥٠٠ هنرمند برگزیده جهان، نام اعتمادی به همراه چهار هنرمند دیگر ایرانی به چشم می‌خورد. پروانه اعتمادی با نقاشی‌های طبیعت بی‌جان و به‌طور خاص‌تر نقاشی‌های سیمانی در دههٔ 1350 شناخته می‌شود. نخستین نمایشگاه خود را در سال 1348 در تالار قندریز برگزار کرد.

او نمایشگاه‌های انفرادی و گروهی بسیاری هم در بال (سوئیس)، پکن، پاریس، لس آنجلس، ونکوور و دهلی نو برپا کرده بود.
در سال 1398 بهمن کیارستمی مستندی از زندگی اعتمادی با نام «پروانه» ساخت که گوشه‌هایی از زندگی، فعالیت‌ها و نگاه ویژه‌ی او نسبت به هنر و تاریخ معاصر ایران را نشان می‌داد. در این مستند از عکس‌ها و فیلم‌های آرشیوی دوران جوانی این هنرمند هم استفاده شده و نام پروانه اعتمادی، در انتهای فیلم در کنار نام کارگردان آمده است؛ نشانی از این واقعیت که این هنرمند جست‌وجوگر در برابر ساخت فیلم زندگی‌نامه‌ای معمولی مقاومت کرده و خودش در روند ساخت نقش داشته است.